Jako tako

Kurcze, wszystkie mi gratulujecie jak to dobrze mi poszło... a ja wczoraj... aż szkoda gadać.
Tak w ramach wstępu: moi rodzice się rozwiedli, pracuję w weekendy u taty, on mieszka niedaleko mnie ze swoją partnerką.

Niezbyt często odwiedzam go w ich domu, czuję sie tam jak "gość", dlatego jakoś tak... podchodzę do tego z rezerwą. Mimo ze się dogadujemy i tak dalej, to jeszcze jakiś czas temu (moze i nadal?) jest mi źle, że jednak nie jesteśmy razem, jedną "szczęśliwą" rodzinką.
Wczoraj zaprosili mnie i brata na obiad, trochę pomogłam w pracach przy domu, pobiegałam z psami. No i obiad, niezbyt kaloryczny bo dla mnie (ryba na parze, brokuł, pieczone frytki). Ale im dłużej "inne" rzeczy leżały na stole, tym bardziej mnie do nich ciągnęło.
Rozmawiając, jadłam. Dużo. Ponad 3,5 k kcal. Myślałam, że mnie rozerwie od środka, tak napakowana byłam.
Wróciłam do domu, powisiałam nad kiblem, rano się przeczyściłam. Trochę popływałam dziś w ramach kary(?), lubię pływać także... zmotywowało mnie to. Więc nie jest koszmarnie, teraz w porównaniu z wczorajszym rankiem jest tylko 0,2 więcej. A mogło być gorzej. Nie jestem zadowolona z tego co zrobiłam.
Jest mi strasznie głupio.
Wstyd nawet. Ale stało się, jeden dzień "tylko" i "na szczęście" w plecy.

Przeraża mnie jutro - znowu muszę wrócić na uczelnię i przebywać z ludźmi, od których mnie aż odrzuca. Nie lubię ich. Nie chcę ich nawet lubić.
On się nadal nie odzywa. I to chyba boli mnie jeszcze bardziej. Nawet nie stara się czegokolwiek naprawić. A ja jak głupia mam nadzieję, że chociaż będę mogła mu wszystko powiedzieć, co złego mam do niego. Chociażby to.
Mam dosyć. Pływając tylko myślałam o tym, że kurcze, już niedługo. Już niedługo nie będę w stanie ruszyć się z łóżka, gdziekolwiek. Nie będę musiała wstawać, przebywać gdzieś, tylko będę leżeć. I powoli umierać.
Już teraz tylko wegetuję.


Dziś kawa i 3 jabłka.