Wow

Długo mnie nie było.
Ważę 43 kg. Nie udało mi się zejść poniżej 41. Teraz próbuję od nowa.

Widziałam go na sylwestrze, wiem, ze nie bywam najmilsza. Wtedy też nie byłam, raz się uśmiechałam i śmiałam razem z nim, jak gdyby nigdy nic, a po chwili zaczynałam warczeć. Bo byłam zła. Że mimo prawie 3 miesięcy bez żadnego odzewu nadal czuję się przy nim tak strasznie dobrze i że mogłoby być tak jak dawniej. Ale jestem uparta i tego nie chcę.
Nie byłam najmilsza, ale to nie znaczy, że musiał zachować się tak okropnie. Poczułam się jak gówno i to jego wcześniejsze, dziecinne "ale ja byłem tu pierwszy". Śmiech na sali.
I cieszę się, że nie będę musiała go już więcej przez najbliższy czas widywać, i źle mi z tego powodu.
Bo mógł chociaż kurwa zapytać czemu jest tak, jak jest. Ale jego to nie interesuje. Myślał, że jak podejdzie, przytuli mnie, to przestanę się "fochać".
Nie przestałam.

Mam kilka postanowień w związku z nowym rokiem, jednym z nich oczywiście jest "schudnąć", ale to raczej logiczne.
Inne już teraz staram się wcielać w życie, choć dość opornie mi idzie. Ogólnie zakładają, że mam się lepiej czuć psychicznie i nie zamykać na innych.
Powinnam sobie jeszcze postanowić, bym przestała być tak straszliwie leniwą osobą i może trochę bardziej hmmm... stałą... regularną...

Więc postanowienie na szybko: choćby 2 razy w tygodniu będę tu pisać. Nawet jak nikt nie będzie tego czytał. To nic, musi być coś, cokolwiek systematycznego w moim życiu.